Kiszony kalafior pokazywałam wcześniej w tym wpisie. Jest to jedno z pierwszych warzyw, które kisiłam już kilka lat temu, wcześniej były tylko tradycyjne ogórki małosolne oraz kiszone i kapusta kiszona w dużej beczce. A tymczasem kiszony kalafior jest pyszny, zawsze się udaje i długo przechowuje, rok na pewno, a nawet dwa lata (znalazłam właśnie słoiczek w zakamarkach spiżarni i kalafior nadal jest ok)! Ogłaszam więc kalafiora królem kiszonek! Żadna kapusta i żadne ogórki nie wytrzymają takiej próby czasu. Nie wymaga przy tym jakichś specjalnych zabiegów – to jedna z najłatwiejszych i najprostszych kiszonek. Jest gotowy do spożycia po 2-4 tygodniach, zależnie od temperatury otoczenia, ale można kisić go znacznie dłużej. Najpierw jest to kalafior “małosolny” – chrupiący, lekko tylko ukiszony, przez co niezbyt kwaśny. Wraz z upływem czasu nabiera mocy. Staje się stopniowo coraz bardziej miękki (choć nigdy, nawet po 2 latach, nie staje się “papciowaty”, mazisty i rozlazły – no chyba, że jest przechemizowany, co może się niestety zdarzyć – ja szczęśliwie nie trafiłam na takiego kalafiora) i kwaśny.

Czy kalafior musi być eko?

Kiszony kalafior robi się bardzo prosto i zawsze się udaje. Zdrowego, jędrnego kalafiora wraz z przyprawami zalewa się solanką (gorącą lub zimną – ja zwykle używam gorącej). Przyznam się tutaj, że często wybieram “robaczywego” kalafiora – czyli zaatakowanego przez jakiegoś owada, zwykle gąsienicę. Jej obecność sugeruje, że warzywo nie zostało opryskane pestycydami (środkami owadobójczymi), więc przynajmniej to jedno źródło zanieczyszczenia mogę wykreślić z listy zagrożeń. Nie mam tej pewności, jeśli chodzi o fungicydy (środki grzybobójcze) i herbicydy (chwastobójcze), choć i tu obecność gąsienicy daje pewną nadzieję na to, że nie były intensywnie stosowane. Pozostaje jeszcze kwestia przenawożenia. Liczę na to, że skoro ogrodnik nie opryskał warzyw na obecność owadów, to może i innej chemii nie stosował zbyt wiele. Tyle tylko, że nie kisiłam kalafiorów kupowanych w marketach, tylko takie z targowiska, kupowane najczęściej bezpośrednio od producenta. Dotychczas jakoś mi się udawało – miejsce bytowania gąsienicy łatwo było wyciąć, a pozostała część warzywa spisywała się bez zarzutu. A najlepiej kupić kalafiora z gwarantowanego źródła bio, eko i w ogóle 🙂

Kiszony kalafior – dodatki

Niekiedy kiszę kalafiora z kolorowymi dodatkami aromatyczno-smakowymi. Tak, jak dziś. Do jednego słoja dodałam mieloną kurkumę, która obdarzyła kiszonkę pięknym, złotym kolorem.

Do drugiego sypnęłam nieco sproszkowanej spiruliny, dodałam również obraną łodygę brokuła, która została po ugotowaniu obiadu. Ten kiszony kalafior jest szmaragdowy.

Do najmniejszego słoika dodałam plastry buraka, dzięki czemu uzyskałam intensywnie karminową kiszonkę.

Kiszony kalafior – skład

• kalafior umyty i podzielony na mniejsze różyczki
• kawałek korzenia chrzanu, pokrojony w plasterki (jeśli chrzanu brak, można zrobić kiszony kalafior i bez niego)
• 2-3 ząbki czosnku, obrane i pokrojone w plasterki
• ulubione przyprawy, u mnie tym razem ziele angielskie
• niejodowana sól kamienna z Kłodawy
• woda (może być prosto z kranu, bo będzie gotowana)
• opcjonalnie: kurkuma, spirulina, nieduży surowy burak

Różyczki kalafiora i wszystkie przyprawy ułożyłam w słojach. Zalałam gorącą solanką w proporcji 1 łyżka soli (30 g) na 1 litr wody. Słoje zamknęłam i pozostawiłam na kuchennym blacie na jakieś 2 tygodnie, a następnie przeniosłam do chłodnej spiżarni, gdzie kiszony kalafior może stać długo, bardzo długo!

Dodam jeszcze, że kalafior jest również doskonałym składnikiem kolorowych kiszonek wielowarzywnych.